Ksenia's Taaltrip Edinburgh

*Excuses voor de mensen die een melding van dit verhaal kregen, jullie stonden nog op de lijst voor Noorwegen en mogen dit mailtje negeren :-)*

18 februari 2022

Terwijl storm Eunice over Europa raast, maken de vliegtuigen zich vertrekkensklaar. En hoewel er treinen afgelast en scholen gesloten worden, lijken de gevleugelde reuzen daar geen last van te ondervinden. Behalve wat meer geschud dan gewoonlijk bij het opstijgen en het landen, verloopt de vliegreis boven de storm vlekkeloos en in de volle zon. Het kotszakje dat ik voor het opstijgen preventief vroeg gaat na het landen -ongebruikt- terug naar de steward. Ook de medepassagiers vallen deze keer bijzonder goed mee: één schreeuwend kind in de verte, naast mij niemand en een rij verder drie benevelde, slapende Britten. Heerlijk. Waarom neemt niemand anders deze geniale plaats vanachter in de hoek vraag ik me af.

Bij het buitenkomen slaat Eunice ons direct in het gezicht. Rukwinden en regenvlagen verwelkomen ons op Schotse bodem en ik zou denken ‘ah, Scottish weather’ indien niet heel Europa momenteel last had van dit fenomeen. De paspoortcontrole gebeurt hier door een automaat met gezichtsherkenning. Ik vraag me af of dit daadwerkelijk goed werkt, maar zolang mijn hekje opengaat maakt het me allemaal niet veel uit. Mijn 2 ingecheckte koffers zijn er ook heelhuids -weliswaar een beetje nat- geraakt en samen vervolgen we onze weg richting taxi’s en openbaar vervoer na nog snel cash geld afgehaald te hebben (3 GBP toeslag, schandalig!).

Geen taxi in de nabije omgeving te zien, dus gaan we maar met de bus. 4.50 GBP in plaats van een 30-tal, dat is toch al wat geld uitgespaard. Vanaf de eindhalte is het nog een dikke mijl wandelen naar mijn airbnb-verblijfplaats, maar met 50 kg bagage en onze razende windvriend is dat niet bijzonder aangenaam. Taxi zoeken dus. Om de hoek staat gelukkig een paars autootje met een wat oudere Britse chauffeur. Hardhorend is hij blijkbaar ook (of het ligt aan mij, maar op hoeveel verschillende manier kan je Saint Patrick Square uitspreken??). Het verkeer is ook hier bijzonder druk, maar een klein kwartier later en 8 GBP lichter sta ik toch maar voor mijn logement. De gastheer maakt een joviale en hippie-achtige indruk en is terecht verbaasd over de hoeveelheid bagage die ik meeheb. Hij heeft al direct spijt van de 22 kg die hij van mij overneemt en de trap op zeult. Gelukkig is het maar 1 verdiep. Het appartementje is klein, maar gezellig. Een goede manier om het ordelijk te houden is het te verhuren zijn de gastheer zijn nobele woorden. Hij had er blijkbaar een opname op zitten vandaag (de man is singer-songwriter) en heeft ook nog eens zijn kleine dochter op bezoek, druk, druk, druk. Na een klein smalltalkje en een glimp van de woonkamer met keuken (waar ik blijkbaar toch niet echt welkom ben) word ik met rust gelaten. Hoog tijd om de wandelschoenen boven te halen en te vertrekken naar het Holyrood Park met de Arthur’s seat.

Ik citeer de Capitool reisgids:

“Holyrood Park grenst aan het Palace of Holyroodhouse en omvat 260 ha gevarieerd terrein, bekroond door een 250 m hoge heuvel. Deze wordt Arthur’s Seat genoemd en is eigenlijk een vulkaan die al 350 miljoen jaar uitgedoofd is. Sinds de tijd van David I, die stierf in 1153, was dit een koninklijk jachtgebied, en sinds de 16e eeuw een koninklijk park.

De naam Holyrood, wat ‘heilig kruis’ betekent, verwijst naar een gebeurtenis in het leven van David I. Deze werd in 1128 tijdens een jachtpartij door een hertenbok van zijn paard gestoten. Volgens de overlevering verscheen er op wonderbaarlijke wijze een kruis in zijn handen om het dier mee af te weren. Als dank hiervoor stichtte de koning de Abdij van het Heilige Kruis, Holyrood Abbey. De naam Arthur’s Seat is waarschijnlijk een verbastering van Archers Seat (boogschutterszetel) en heeft niets met de legendarische koning Arthur te maken.”

Het is een kleine kilometer stappen naar het park en onderweg geef ik mijn ogen de kost. Affiches van concerten, Aziatische en gewone winkels, een gezellig theewinkeltje, ontelbare kappers en cafés, alles is te vinden op deze drukke straat. Ik passeer snel langs het Royal Commonwealth Pool en sta versteld over de gigantische afmetingen van het zwembad. Het lijkt meer op een gebouw uit de Sovjetunie of het Hitler-Duitsland: een buitenproportioneel gebouw met een olympisch bad van 50 m en nog zeker 3 andere baden en boven een fitnesszaal. Informatie over het complex nihil. Ik vervolg mijn weg naar het park terwijl de wind sterker wordt en het begint te regenen. Enkele diehard-joggers en wandelaars zijn in het park te zien. Ik neem de Queen’s Drive naar rechts en zie later wel waar ik uitkom, ook de natte sneeuw voegt zich intussen bij de regen. Mijn oorspronkelijk plan om de weg te volgen (en zo ook de looproute voor morgen te checken) laat ik varen bij het Dunsapie Loch en neem toch een van de verleidelijke padjes naar boven. Om de stoel te beklimmen vind ik het wat laat (en winderig) en ik probeer via de heuvel terug op de weg terecht te komen. Aangezien eventuele wegwijzers volledig ontbreken en de padjes niet zo duidelijk zijn beland ik na een helse windvlaag op een steil, rotsig en redelijk glad pad naar beneden. Ik passeer langs Sint Anthony’s Chapel (een ruïne van een oude kapel) en vervolg mijn weg naar het centrum. Het Palace of Holyroodhouse, de Schotse residentie van The Queen ziet er indrukwekkend uit.

Daar begint ook de Royal Mile, de slagader van de stad die een heel eind doorloopt en een groot deel van de bezienswaardigheden van de stad bevat. Ik trakteer mezelf op een thee in de Starbucks (hier hebben ze wel nog de jasmijnsmaak!) en vervolg de weg richting (historisch) centrum. Hoe dichter je bij de stadskern komt, hoe fotogenieker de huizen worden en hoe minder auto’s er rijden. De ene kasjmieren en wollen winkel volgt de andere op en ook enkele kleermakers zijn hier gevestigd die pronken met hun kilten in de etalage. Een lokplaats voor toeristen met andere woorden. Het is moeilijk om niet bij elk huis en steegje stil te staan om een foto te nemen. Gelukkig is het intussen te donker om deftige foto’s te kunnen maken. Een eenzame doedelzakspeler aan de voet van de kathedraal maakt het gevoel compleet: we zijn wel degelijk in Schotland! Ik maak stiekem een filmpje, maar mijn gouden regel[1] dwingt me om over te steken en de man een muntje te geven. Ik vervolg mijn weg langs de bibliotheek richting Mum’s, een restaurantje waar voor schappelijke prijzen typische gerechten uit de Britse keuken worden geserveerd. Mijn sheperd’s pie smaakt voortreffelijk. Een bezoekje aan de supermarkt voor het ontbijt en we kunnen terug naar huis gaan naar ons kamertje om uit te rusten en de indrukken te verwerken.

Gespotte stereotypen:

- Erwten bij het avondeten: check!

- Kilten en doedelzakken: check!

- Fotogenieke gebouwen: check!

- Marginale Britten: check! (lees: midden op een kruispunt blijven stilstaan om uw gsm te checken terwijl je rood hebt en in de weg staat voor de auto’s. Seriously?)

[1] Men geve geld wanneer men a) de muziek mooi vindt b) de muziek sfeervol vindt c) de muzikanten filmt