Edb- 1e schooldag

Maandag 21 februari 

Wat fijn om het gevoel van een eerste schooldag nogmaals te ervaren. Wat me niet zo aanstond was de onduidelijkheid over het verloop van de dag. Ergens had ik gelezen dat ik er om 8u moest zijn, op mijn papieren stond dat het programma op 8u30 begint. Ik plande er tegen tien na acht te zijn, goed genoeg. Online had ik een pagina gevonden met het dagverloop (introductie, kennismakingactiviteit, plaatsingstoets, rondleiding buurt, lunch, rondleiding school), dus ik veronderstelde dat het gelijkaardig zou zijn. De bus kwam in de verte al aangereden, dus heb direct al een spurtje getrokken op de eerste schooldag. De school ligt aan de andere kant van de stad, dus ook vandaag weer een ander stukje van de stad gezien en het imposante kasteel zien liggen. Op school aangekomen moest ik eerst mijn registratie vervolledigen (met QR-code en al, al goed dat ik mijn tablet bijhad). Nog vijf andere mensen begonnen met mij deze week. Tegen half 9 waren we klaar en was het wachten geblazen op meer instructies. De directrice kwam ons even verwelkomen en liet ons weer alleen achter. Het was pas na negen uur dat de ‘studies director’ ons wat meer informatie kwam geven (lees: vanzelfsprekende regeltjes voordragen en noodnummers laten opschrijven). Daarna kon de test beginnen. Die moesten we ook op onze ‘device’ afleggen en uiteraard werkte dat bij mij niet. Nadat we de test afgerond hadden moesten we even wachten tot de man ons bij het juiste niveau had ingedeeld. Ik kreeg C1-advanced en werd direct door Martin, de leerkracht, mee naar boven genomen en in de klas gedropt die net terug begon na hun pauze (10.15). Dat had ik niet verwacht, maar des te beter. In de klas zat al een 15-tal man klaar en de leerkracht begon direct de nieuwe leerlingen voor te stellen en te ondervragen, waarbij de nadruk iets te veel lag op de spieren van de gym-bezoekende Duitse Niklas. Verder was er zijn vriend en landgenoot Jens, een iets gezettere computerspelletjes spelende jongen die vandaag aan zijn Schotse avontuur begon. Er waren ook drie Franse tienermeisjes die slechts een week zouden blijven en al op voorhand op school hun plaatsingstoets hadden gemaakt waardoor ze die ochtend al een les konden volgen.

De leraar is een excentrieke Brit zoals je er vele hebt: roos hemd, oorbel, een oud vest dat kreunt onder de kilo’s pin-badges (kent iemand hier een Nederlands woord voor??) een groot gevoel voor dramatiek en uiteraard de typische Britse humor. Wanneer de arrogante Française uitriep dat ze veel skills had, schreef hij droog op het bord very modest. Geniaal. We kregen o.a. een moeilijke IELTS-leesoefening voorgeschoteld waardoor ik het gevoel kreeg op het goede niveau te zitten. IELTS, oftewel het ‘International English Language Testing System’ is een typische test die afgelegd wordt voor je hier als buitenlander begint met studeren of werken. Aangezien het vooral wordt gebruikt voor universiteiten en een meer academisch karakter heeft, raadde Martin me aan om een andere test af te leggen, de meer algemene maar nog altijd hoog gewaardeerde ‘Cambridge English Exam’. Ik zei dat ik het zou overwegen.

De lessen lopen van 8u30 tot 11.45 met tussenin een kwartier pauze. Voor hen die de intensieve cursus doen is er nog de ‘elective class’ om kwart na twaalf. Ik had dus een halfuur om mijn boterhammen op te eten. Om de week goed te beginnen en sociaal te zijn, ging ik aan tafel zitten bij twee van mijn klasgenoten, de lange Chileense jongen en het meisje met hoofddoek. Of dat dacht ik toch. Enkele momenten later bleken ze helemaal niet in mijn klas te zitten. Die verdomde mondmaskers ook. De jongen (Jorge) bleek Spaans en raakte direct in gesprek met zijn nieuwe landgenote; het meisje met hoofddoek heette Nour en kwam uit Oman. Vrienden zullen we nooit worden, maar ik vond het een verdienstelijke poging om sociaal te zijn. De volgende les werd geleid door een interimleerkracht: een Amerikaans geval met paarsgrijs haar dat lichtjes mank loopt en schreeuwt alsof ze voor een gigantische aula lesgeeft. We kregen tijd om kennis te maken met onze buur en moesten elkaar even later kort voorstellen, al dan niet met een leugen erbij. Mijn geïmproviseerde leugen dat Jana, mijn Duits buurmeisje, twee cavia’s heeft die Arthur en Lancelot heten werd geslikt als zoete koek en ik vond mezelf voor één keer stiekem een goede leugenaar. De rest van de les werd besteed aan een spelletje. We werden opgedeeld in twee groepen en moesten voor 10 categorieën 5 dingen opschrijven die de andere groep dan moest proberen te raden (bv. noem 5 dingen waarnaar geluisterd wordt of 5 dingen die je kan bezichtigen in Edinburgh). Per groep namen we per 2 enkele categorieën voor onze rekening. Onze groep werd gedelegeerd door een dominante hoofddoek die mijn partner en mij slechts 2 categorieën gaf. De andere 2 koppels hadden er ieder vier (dat had ik helaas te laat door). Gezien de anderen hun Engels en spelintelligentie lang niet zo superieur zijn als de mijne (very modest) moet ik niet uitleggen dat onze groep grandioos verloor. Ondanks al het geschreeuw en gegalm in het klaslokaal (mijn oren tuitten ervan) viel deze les nog redelijk mee.

Een halfuur pauze en om kwart na twee was de eerste social activity van de week gepland: een bezoek aan de Scottish National Portrait Gallery. Ik bleef me intussen afvragen wat er toch met de ‘welcome walk’ gebeurd was. Volgens ‘de dikke’ aan het onthaal was dit uitje tevens een welkomstwandeling. Dat dit een grove leugen was bleek uit het feit dat er behalve mij welgeteld één gegadigde was voor de activiteit: Jana, het plomp Duits meisje van 21 dat dus geen cavia’s heeft. Zij wil leerkracht Eng/Dui worden en moet daarvoor minstens een hoeveelheid uren in een Engelstalig land doorbrengen, al dan niet studerend of werkend. Alex, een van de leerkrachten -overigens ook een vrij plomp geval- begeleidde ons richting galerij, een prachtig rood zandstenen neo-gotisch gebouw met buiten allemaal geschiedkundige figuren in de gevel. Natuurlijk niet zo impressionant als het stadhuis van Leuven, maar desalniettemin een architecturaal pareltje. Wanneer je binnenkomt word je omvergeblazen door de prachtige Great Hall, een vierkante zuilengalerij met een groot fresco waarop alle belangrijke historische (Schotse) figuren staan afgebeeld. Als je verder doorloopt kom je oog in oog te staan met niemand minder dan Robert Burns, de nationale dichtheld (ook wel de nationale bard van Schotland genoemd). Het was me niet echt duidelijk of Alex ons hier ging achterlaten dan wel rondleiden, dus ik ging instinctmatig op zoek naar een audiogids. Die bleek 5 £ te kosten en leverde me een verbaasde blik op van onze begeleider, die blijkbaar wél nog even bij ons zou blijven. Ik mompelde verontschuldigend dat ik natuurlijk liever naar zijn uitleg luisterde. Maar die was er niet echt. Hij duidde enkele figuren aan op het fresco en samen doorliepen we de zaal met moderne portretten en foto’s van hedendaagse Schotten (acteurs, zangers, schrijvers, dokters, professors,…). Behalve hier en daar een kleine duiding kwam er toch niet zoveel informatie uit mijn niet-audiogids en na deze zaal maakte hij zich schielijk uit de voeten. Toen ik een verdiep hoger ging begreep ik een beetje waarom. Het museum was veel groter dan ik had verwacht en bevatte nog een heel verdiep vol historische portretten van koningen en andere beroemde personen. Walter Scott en Bonnie Prince Charlie mochten natuurlijk niet ontbreken. Ik liep daar nog een uurtje rond en vervolgde daarna mijn weg richting Lothian shop waar ik een buskaart voor de komende 6 weken kocht (100 £, voor de geïnteresseerden). De omgeving van het station is een typisch hoofdstedelijk fenomeen met krioelende mensen en veel daklozen en andere schrale types. Na nogmaals langs de Royal Mile te passeren nam ik de bus naar huis waar ik (dik tegen mijn zijn) eerst een loopje deed van een kleine 5 km. Het was omstreeks 17u en blijkbaar hét hondenuitlaatmoment van deze buurt. Wat me echter enorm verbaasde was dat bijna alle honden hier vrij rondlopen. Ze hebben helemaal geen oog voor wat er rondom hen gebeurt en letten alleen op hun baasjes of de geuren die ze achtervolgen. Voor een passerende jogger zoals ik kijken ze je hoogstens een keer ongeïnteresseerd aan. Groot-Brittannië heeft dan ook een rijke hondencultuur en het is prachtig om dit aan den lijve te ondervinden.

Voor avondeten was er vandaag… ontbijt! Een stevige schotel English/Scottish breakfast welteverstaan, met (bloed)worsten, rösti’s en de hele tralala (hoewel de bonen ontbraken bedenk ik me net). Bijzonder smaakvol na een dag vol indrukken. Om 19u ontdekte ik dat ik een halfuur later ook een online lesje kon volgen, dus heb ik dat maar gedaan. De vier andere leerlingen waren allemaal volwassenen en kwamen onder andere uit Turkije en Duitsland. De leerkracht was een lagere school-type dat melodieus met haar zoetgevooisde stem ‘wonderful’ en ‘great’ zong iedere keer als we een antwoord gaven. Ik was al lang blij dat ik deze les een nieuw woord geleerd had (canopy). Na nog even mijn dagboek aangevuld te hebben kroop ik moe en voldaan mijn dikke boxspring in.