Edb- derde schooldag

Woensdag 23 februari

Het vroeg opstaan went niet en zal nooit wennen. Misschien moet ik leren om eens wat vroeger te gaan slapen. De ochtend verliep vlotjes, al was ik te laat opgestaan om genoeg te kunnen eten dus werd het slechts 1 toast met kip en griste ik een appel mee voor de eerste pauze. Tijdens het wachten spotte ik een mooie regenboog, het ging een fijne, natte dag worden. Ik had mijn wandelschoenen aangedaan en mijn poncho mee want in de namiddag stond een wandeling naar Calton Hill gepland, op het moment dat de ergste regenbuien voorspeld waren. In de bus ging ik strategisch beneden zitten om mijn boek te kunnen lezen en niet afgeleid te worden door alle uitzichten van boven.

De hoofdlessen waren iets beter vandaag en Martins gestoordheid begint wat te wennen. De Franse preuten waren weer bijzonder irritant met hun bekakt Frans accentje, masker onder hun snuit, vervelende vragen en domme opmerkingen. Ook de middagles begon me steeds meer op mijn zenuwen te werken. Ik zat vandaag naast opperhoofddoek (dat is een meisje -denk ik- dat volledig, maar echt volledig in het zwart gekleed gaat. Enkel haar ogen zijn te zien, ze draagt zelfs zwarte handschoenen! Hilarisch). We luisterden naar een liedje van Paul Simon (50 ways to leave your lover) en moesten daarna in groepjes van drie domme vragen beantwoorden. Opnieuw, het waren best leuke conversatiestarters, maar niet om te bespreken met mensen die de vraag drie keer opnieuw moeten lezen. En opnieuw, we konden elkaar amper verstaan door al het gebabbel en een galmend klaslokaal (de leerkracht schreeuwde vandaag wat minder). Hierna ging ik weer in de study room zitten en bekeek wat ‘phrasal verbs’ in de grammaticaboeken. Iets na twee kwam de directrice langs om te melden dat het uitstapje naar Calton Hill niet doorging wegens slecht weer (het was echt wel hard aan het gieten en aan het waaien), maar instead konden we een coffee conversation club doen. Mij niet gelaten. We gingen beneden in de studentenkamer zitten, maar behalve mij was er niemand echt enthousiast om mee te doen. En zo kwam het dat ik een heel uur over koetjes en kalfjes (of beter honden en katten) babbelde met de directrice. Zij gaf me tips over concertzalen en cafés in de stad en ik kwam te weten dat zij dwarsfluit speelt en haar zoon viool. Ze hebben ook wat men noemt een flat cat, dat is geen plat mormel, maar gewoon een kat die nooit buitenkomt. Heel vreemd, maar ze bestaan. Al kan ik me niet voorstellen hoe je (als kat) kan leven zonder ooit buiten te komen. Tijdens een van haar verhalen, kwam er een andere leerkracht aangelopen. Zij ging aan het ander tafeltje zitten waar de Japanse Yuna zat en probeerde haar haar naam juist te laten uitspreken: Catherine. Nee, niet Catheline, Catherine, RRR. Je begrijpt dat ik het op dat moment even bijzonder moeilijk vond om me to concentreren op wat de directrice te zeggen had.

Toen ik even later op de bus stond te wachten liep ik even de gigantische ‘Romanes Paterson’ souvenirwinkel binnen, waar ze echt alles hebben. Het is vooral opmerkelijk hoe ze per clannaam telkens een kledingstuk (meestal een sjaal) gemaakt van de clantartan verkopen. Een ware toeristenbusiness. Geen idee of de kleuren en ruitjes 100 % kloppen, maar het is zeker leuk gevonden. Thuis maakte ik me direct klaar om te gaan lopen. Het was om 17u al redelijk donker, maar de gietende regen en de striemende wind onderdrukten de meest wansmakelijke behoeften van elke verkrachter, dus ik kon naar hartenlust gaan lopen op het mij bekende padje. Het beekje was intussen uitgegroeid tot een kolkend riviertje -wat een verschil met twee dagen ervoor – en sommige stukken van de weg stonden volledig onder water. Ik was verbaasd dat ik in totaal nog 3 mensen tegenkwam (waaronder 2 hondenwandelaars). Ik voelde me even bijzonder triomfantelijk en bijzonder gedisciplineerd, al zouden de meeste mensen dit gewoon omschrijven als ‘gek’. Tijdens het avondeten -pasta met ballen- luisterde ik naar een webinar van Kilroy over reizen naar Australië en Nieuw-Zeeland en om half acht deed ik weer mee met een online klas. We moesten debatteren over een fantastisch onderwerp: illegale asielzoekers moeten een verblijfsvergunning krijgen. Ik moest samen met Ferya ‘pro’argumenten bedenken. Terwijl ik probeerde enkele duidelijke argumenten op te sommen, begon zij daar een monoloog af te steken die totaal geen steek hield. Hoofddoeken, studeren, werken, alles kwam aan bod. Ik probeerde het in een duidelijk argument te gieten, maar dat mens bleef maar l*llen. Toen we met de anderen in discussie moesten gaan, liet ik haar maar aan het woord en kon genieten van een gigantisch bisnummer. Ik probeerde een zo verveeld mogelijk gezicht op te zetten en zag tot mijn amusement dat zelfs onze immer positieve kleuterjuf haar focus begon te verliezen. Achteraf had ik nog een kans om in discussie te gaan met de tegenpartij, dus het was al bij al geen verloren oefening. Maar echt waar, wat een gezeik was me dat.