Edb- stadsuitje

Zondag 20 februari

Het was stil in huis zondagochtend. Ik wist niet wanneer ze thuisgekomen waren en ook niet wat de ontbijtplannen waren, dus ben ik rond negen uur maar uit bed gesukkeld (Ksenia’s levenswijsheid: als je niet weet wat te doen, doen dan wat jou het beste uitkomt). Terwijl ik ontbijt maakte en poogde de vaatwasser leeg te maken (ik had geen idee waar de helft stond), kwamen Jerrie en haar vriend de semihond ‘uitlaten’ in de tuin. Uit haar reacties kon ik opmerken dat de gastvrouw bij haar moeder was blijven overnachten en nog niet thuis was. Er was me vandaag een wandeling beloofd in de buurt, maar gezien de omstandigheden leek het me toch beter om me even aan mijn eigen planning te houden: een bezoek aan de stad. Want behalve mijn uitje van vrijdagavond had ik nog niet veel van Edinburgh gezien. Tegen 10 u nam ik de bus naar het centrum en sms’te Lynne dat ze maar moest laten weten wanneer ze wou gaan wandelen.

De eerste optie was The National Museum of Scotland: niet te ver, perfect om even te bezoeken (is toch gratis) en dan de bus terug te nemen, dacht ik. Ik gaf 1 GBP donatie voor een plattegrondje en ging op onderzoek uit. Het museum is gigantisch. Eens je uit de inkomkelder kruipt, kom je terecht in een grote galerij vol statige ramen waardoor veel licht naar binnen komt. Je kan alle kanten op om andere zalen te bezoeken. Het eerste wat de aandacht steelt is de gigantische Millennium Clock van meer dan 10 meter hoog. Onderaan een Egyptisch aapje dat de tandwielen in beweging lijkt te willen zetten, met erboven enkele vreemde expressieve figuren en skeletten. In de klokkentoren bovenaan staan twaalf figuren in een cirkel opgesteld die elk een tragedie of ontbering uit de 20e eeuw voorstellen die de mensheid heeft aangetast (zoals bvb. oorlog, hongersnood of slavernij). Helemaal vanboven prijkt een lelijk Pietà-beeldje. Een indrukwekkend stukje mechaniek dat ik beslist om 11u aan het werk wou zien (zeker als er muziek van Bach bij beloofd wordt). In een zijgalerij stond een kleine interessante expo over de werken en invloeden op Walter Scott, de schrijver van bekende (Schotse) klassiekers zoals The hearth of Midlothian, Rob Roy, Old Mortality, The Bride of Lammermoor, Waverley… In afwachting van het klokkengebeuren struinde ik wat rond in het museum. Er staat veel en er zijn vele verschillende thema’s: techniek en innovatie, opgezette dieren, natuur, mode, wereldculturen en zo veel meer. Een logisch verloop vond ik niet echt; alles lijkt maar door en bij elkaar te staan zonder al te veel samenhang. Desalniettemin is dit een fijne plek om je vrije dag door te brengen. Je kan hier een hele dag lustig rondlopen en allerlei verschillende dingen te weten komen.

De klok kwam om iets na 11u in beweging, een grote groep mensen had zich er al rond geschaard. Onder het geluid van Vivaldi’s concerto voor 4 violen (en dus niet Bach, maar waarschijnlijk baseerden ze zich op de versie voor 4 klavecimbels) kwamen de tandwielen krakend in beweging en zagen we ook de 12 lugubere figuren ronddraaien. Een spektakel was het niet, maar wel interessant om naar te kijken. Vlak ervoor had ik het bericht ontvangen dat er vandaag geen wandeling zou plaatsvinden wegens te veel wind (al viel het weer goed mee, dus dat vond ik maar een zwak excuus). Ik had dus opeens veel tijd voor het museum en had ook een tweede activiteit nodig voor de namiddag. Lunchen in het museum was een no-go (bagels voor 5 GBP, een overvolle cafetaria vol k*tkinderen en geen enkele plaats). Dus nog even honger lijden en beslissen hoe de namiddag zou verlopen.

Op Google Maps zag ik dat de Greyfriars Kirk in de buurt was en Bobby’s Sandwich Bar leek een ideale lunchstop. Helaas was deze dicht. De naam komt overigens van Greyfriar’s Bobby, het hondje dat 14 jaar lang na de dood van zijn baasje - politieagent John Gray – aan zijn graf heeft gewaakt. De trouwe viervoeter kreeg hiervoor een standbeeld en lokt nu vele toeristen naar deze kant van de stad. Maar het hondje kon me op dat moment niet veel schelen want ik begon aardig hangry te worden. Bovendien was het net serieus beginnen regenen en met de snijdende, koude wind was het geen pretje om buiten te zijn. Ik sloeg het gezellige en oude Candlemaker Row in en vond even verder een perfect plaatsje waar ze soep serveerden (Let me eat too). Helaas was de plek iets te klein en het aantal gegadigden te groot. De prijzen zagen er anders zo verleidelijk uit dat ik besloot te wachten onder een afdak tot er een wonder gebeurde en iemand naar buiten zou komen. Dat gebeurde niet. Er kwamen nog een aantal mensen loeren, maar ook zij dropen bedremmeld af. Toen de regen gedaan was ging ik tactisch dichter bij de deur staan (binnen was er nu eenmaal te weinig plaats om te wachten). En net op het moment dat er een fars gezin van 4 man aankwam kwamen er twee mensen buiten. De man was uiteraard al net binnen gegaan. Ik glipte mee en daar stonden we dan, gretig naar de tafel voor vier man te kijken. Ik had me snel aan de tafel kunnen zetten en uitroepen dat ik al tien minuten buiten stond te wachten, maar op die manier een tafel voor vier innemen leek me niet echt aangewezen. Let them have it, wee bastards. Ik wierp ze mijn vuilste blik toe, wachtte enkele minuten, maar toen ik zag dat er niemand aanstalten maakte om de komende 5 minuten te vertrekken, stapte ik geërgerd terug naar buiten. Dan maar aan de overkant in een schraal ogend cafeetje een (lauwe) soep gegeten en een warme thee gedronken. 

Toen de honger gestild en de gemoederen bekoeld waren, verkende ik de historische Victoria street (met bezoek aan een klein Harry Pottermuseum en een theewinkeltje) en maakte ik een ommetje op het Greyfriars kirkyard, de begraafplaats aan de eerder vernoemde kerk. Het is meer een bezienswaardigheid dan een rustplaats gezien de talloze gegidste groepjes die er rondwaren. Enkele personages uit Harry Potter zouden hun namen ontleend hebben aan mensen die hier begraven liggen en er doen ook talloze spookverhalen de ronde over dit kerkhof. Genoeg stof dus om toeristen mee te lokken en te vermaken. Ik was intussen aan het wachten tot het 15u werd, want dan vond er een gratis concertje plaats in de kerk door een college-tienerkoortje uit Suffolk (Framlingham College choir met muziek van  Chilcott, Forrest, Goodall and Wagner). Dat was ineens een mooie gelegenheid om de kerk van binnen te bekijken. Misschien maar goed dat ik ging luisteren, want met mij erbij zat er welgeteld 9 man in de zaal. Er zaten mooie stukken bij en vooral de bewerking van Abide with me als slotstuk was bijzonder aangenaam. Het kerkinterieur was niet bijzonder noemenswaardig.

Na dit mini-stadsuitje kroop ik terug de bus op richting gastgezin. Onderweg passeerde ik langs de Aldi voor enkele lunchgerelateerde spullen. Tegen half zes was het avondeten gereed: patatten uit de oven met krokante kipjes en wat rauwkost. Lekker. De gastvrouw vertelde dat ze pas om 7 u naar bed gegaan was (maar dat ze wel om 5u ’s nachts op thee waren overgeschakeld). Ik stelde me direct een gin-tonic-gelag voor met de 80-jarige bomma. Het zal wel zijn dat ze niet wou gaan wandelen, dat mens had gewoon een kater van jewelste en een gigantisch slaaptekort. Vreemde mensen. Maar het huis was nu warm, het eten lekker en het bed zacht, dus ik klaag niet. Al de rest is bijzaak. Toen Lynne zich bukte om de eigenwijze semihond op te pakken die niet mee naar bed wou, schoot er iets in haar rug. Amper in staat te bewegen (en met mijn hulp) toverde ze algauw hittepleisters en pijnstillers uit de medicijnkast en mocht ik assisteren met de kleine Mac op haar bed te leggen. Een vreemde avond. Ik besteedde nog enkele uurtjes aan het opfrissen van mijn Engels om niet te zwaar op de plaatsingstoets te falen en dook vol Engelse regeltjes mijn bed in.