Edb- Gastgezin

19 februari - Gastgezin

Ondanks me de avond ervoor opgejaagd te hebben in het lawaaierig kind en andere kinderen in het gebouw en bijna doodgevroren te zijn, heb ik al bij al goed geslapen in dit kinderbed. Het raam met enkelglas waar mijn hoofd vlak onder lag tochtte enorm en al snel was ik volledig onderkoeld. Bed opschuiven, icebreaker, wollen trui en haarband aan en het probleem was grotendeels van de baan. Geslapen als een roos. Na een snelle stretchbeurt en een banaan naar binnen te hebben gewerkt, vertrok ik opnieuw richting Holyrood Park, deze keer in looptenue. Als ik dacht dat ik daar op een zaterdag om 9u ’s morgens alleen ging zijn, sloeg ik de plank serieus mis. Wemelen is een groot woord, maar er waren heel veel joggers en een aanzienlijk aantal wandelaars. Het was dan ook stralend weer en er was geen spoortje meer van Eunice te bespeuren. De hemel was blauw, de zon warm en in de verte waren besneeuwde bergtoppen te zien. Ook al was het rondje grotendeels op asfalt, de omgeving maakte veel goed. En was ik blij de weg naar rechts te hebben genomen want na een tweetal km kwam er een heerlijke bergaf waar ik veel puffende en duidelijk afzienende medejoggers tegenkwam (die welteverstaan in de andere richting liepen). Mijn innerlijke plattegrond werd verder aangevuld op het stuk dat ik gisteren overgeslagen had en algauw was ik terug bij af. Kan men de dag beter beginnen dan met een rondje rond een uitgedoofde vulkaan?

Terug in het appartement lonkte de douche en het aangekocht mini-ontbijt (broodje uit de Lidl met restjes droge worst en een smoothie uit Sainsbury’s). Toen ik warm water vroeg werd ik mee uitgenodigd aan de nonchalante ontbijttafel waar het luidruchtig kind haar laatste cornflakes aan het opslurpen was. Ik kreeg ook een glas verse smoothie voorgeschoteld. De gesprekken gingen luchtig over Aladdin, workaway, Singapore, muurtekeningen en andere irrelevante dingen. Het vermoeden dat ik in de kleine haar kamer had geslapen werd ook bevestigd. Ik bedankte haar om in haar kamer te mogen slapen, maar bleek dat ze het geld al goed besteed hadden met naar een musical te gaan kijken (Broomsticks and Bedknobs). Tegen 11u was ik vertrekkensklaar en sleepte ik mijn huishouden mee naar bushalte aan de overkant van de straat. Voor de geïnteresseerden, dit is de website van mijn vriendelijke, maar ietwat merkwaardige gastheer: http://liambaker.co.uk/.

De bussen zijn hier allemaal dubbeldekkers, rijden redelijk stipt en accepteren nog betalingen in de bus. Wat een luxe. Een kleine 20 minuten later stond ik aan de drukke weg een paar huizen van mijn gastgezin vandaan. ‘Noon’ was me gezegd aan te komen, en aangezien het twintig voor was, besloot ik een tiental minuten te wachten. En zo komt het dat daar op straat een vreemd meisje met 50 kg valiezen de krant op haar tablet stond te lezen. Spannend. Ik was vooral benieuwd naar de hond. Rond 11.50 belde ik aan op nr. 461 en werd begroet door een dame met jonge dochter en … chihuahua. Great. Het welkom was echter hartelijk en ik werd direct door het huis geleid, met op de achtergrond getrippel van de kleine semi-hond. Het huis is spik en span en overdadig gevuld met geurkaarsen en -stokjes. De namiddag hield niets noemenswaardigs in. Ik pakte al mijn rommel uit en stak het in kasten en lades (kleine Mac kwam alles eens besnuffelen) en nam daarna plaats aan de keukentafel met de intentie wat Engels te herhalen tegen maandag (we wilden niet terecht komen in een te laag niveau!). Maar dat was buiten de gastvrouw (Lynne) gerekend, dat mens ratelt aan één stuk door en is een bom energie. Meestal handig, maar soms ook vermoeiend. En het vervelende is dat ik maar een kwart versta van wat ze zegt. Het is dus meestal een oefening in gezichtsexpressie lezen en herhalen, maar komt vooral neer op de vrouw voortdurend gelijk geven. Onverstaanbaar en volledig pro-onafhankelijkheid, we zijn in een rasecht Schots gezin beland. De dochter (Jerrie) woont ook af en toe in huis. Terwijl ik dus in de keuken zat (want er is geen bureau of andere schrijftafel) was Lynne volop in de weer met haar chili con carne voor ’s avonds. Haar moeder verjaarde, er kwamen enkele mensen eten en daarna zouden ze naar het ‘feestje’ gaan, enkele straten verderop. Het was verschrikkelijk koud in huis, de verwarming zou immers pas om 16u opslaan. Tegen half vijf was ik het binnenzitten beu en ging op een korte expeditie op zoek naar looppadjes. Op de kaart had ik vlakbij een beekje gespot waar wat groen aan hing, dus dat vroeg om een nadere kennismaking. Ik passeerde eerst langs de Morrison’s, een supermarkt recht tegenover het huis en kocht daar een pakje pringles en lunchables (nostalgie!). Het stukje groen was schraal, maar beter dan niets. Is een plekje om na zonsondergang te vermijden en dient vooral om de plaatselijke viervoeters uit te laten. Toen ik terugkwam waren de dochter met haar vriend en een vriendin van de moeder aan het avondeten. Eten gebeurde die avond in shiften aangezien de tafel te klein was voor iedereen. De gastvrouw had om 17u al gegeten, de rest rond half 6 en ik mocht om 18u de voeten onder tafel schuiven. Een beetje een vreemde regeling, maar mij niet gelaten. Liever zo dan met een bende luidruchtige, onbekende en onverstaanbare Schotten aan tafel te zitten. En zo had ik een heerlijk avondje alleen voor mezelf en kon ik wat chillen, skypen en dingen opzoeken op internet. Ik verwachtte ze vanaf 21u elk moment terug, maar het huis bleef gehuld in stilte. Om 23u ging bij mij het licht uit.