Edb- 2e schooldag

Dinsdag 22 februari

De les van vandaag hield vooral veel geleuter in en oefeningen die gemakkelijker waren dan de dag ervoor. Gezien het dagboek met enige achterstand wordt bijgehouden herinner ik me ook niet veel meer van de lessen. ’s Middags werd ik verleid door de geur van verse Japanse curry met kip en rijst en zwichtte. Terwijl ik probeerde mijn kasteelboek verder te lezen werd me gevraagd of ik niet aan de grotere tafel bij enkele andere meisjes wou gaan zitten. En zo leerde ik de Nederlandse Jaimie, de Zwitserse Larissa en Yuna kennen, de laatste een Japanse met een stem die twee octaven hoger ligt dan gemiddeld en die bij bijna elke zin die tegen haar gezegd wordt haar ogen nog meer samenknijpt en luid -en twee octaven te hoog- lacht. Wanneer zij praat heb je even het gevoel in een Japanse animeserie rond te lopen en kijk je vluchtig rond of er nergens tentakels te zien zijn.

De middagles was één en al raadsels, ‘fun’ en lateral thinking. We kregen per twee een raadseltje en moesten zoveel mogelijk outside the box denken. Klassiekers zoals ‘een man ligt alleen dood in een veld met een ongeopend pakje naast hem. Hoe is hij doodgegaan?’ passeerden de revue. Daarna moesten we per groep alle raadseltjes proberen op te lossen. Op zich geen slechte opdracht, maar niet in een galmend lokaal met een schreeuwende leerkracht en enkele pipo’s die de vraag vijf keer moeten lezen voor ze hem verstaan. Vermoeiend en het geld niet waard. Voor de namiddag was deze keer een ‘conversation club’ gepland, die ik uiteraard weer bijwoonde. De opkomst was ook vandaag geweldig: een Italiaanse en een Algerijnse jongen. We praatten onder begeleiding van Alex over oud worden (is vooral een uitstekend thema om het met een 19- en een 22-jarige over te hebben). Al was het vooral Alex die veel te vertellen had. Op het einde raadde hij nog wat interessant leesvoer aan en vroeg ik hem wat advies over de Engelse studieboeken die in de kast stonden. Hierna was het tijd om mijn vriend/vijand op te zoeken: de gigantische boekenwinkel Waterstones. Het Brusselse filiaal had op mij niet veel indruk gemaakt, maar hier, in zijn habitat kwam dit vreselijk monster prachtig tot zijn recht. In zijn bek een ontzaglijke, immense verzameling… Engelse pockets. Rustig blijven en aan de stapel boeken thuis denken was de boodschap. Dat lukte eigenlijk aardig goed. Ik schreed naar de bovenste verdieping en gunde mezelf een warme chocolademelk met slagroom en marshmallows.

Het avondeten was deze keer woknoedels met kip en groentjes en de online les werd bewust overgeslagen (pronunciation). Ik stelde voor om even met kleine Mac te gaan wandelen. Het plan was om de weg uit te pluizen naar een ander potentieel park waar ik kon gaan lopen, maar de kleine stopte al na tien minuten wandelen, verzette zich koppig en wou uit alle macht teruglopen. De enige optie was hem dragen of over het asfalt meesleuren, wat in Animalfriendly Britain toch niet echt aan de orde is. Ik volgde hem slaafs mee terug. Terug thuis probeerde ik een webinar mee te volgen (The universe), maar viel halverwege in slaap. Dan belde Koen met de mededeling dat hij volgende week zou afkomen en probeerde ik verder het achterstallige dagboek bij te houden.

De hoofdstad begint me wat te vermoeien: al de eindeloze auto’s, bussen, daklozen en mensenmassa’s,…Edinburgh heeft zijn mooie, oude straatjes en een rijke geschiedenis, maar het blijft een, pardon my french, vieze, vuile hoofdstad. Met enige weemoed wordt er af en toe teruggedacht aan de Zweedse ongerepte natuur en soms zelfs aan het kleine Leuven, waar je over 7.5 km geen 50 minuten moet doen.