28/08 wandeldag 22 Furuhaugli naar Jøroskloppa

Ons plan om vroeg op te staan om zeven uur viel in het water toen we tegen half acht uit de tent kropen. We maakten nogmaals gebruik van de keuken die inmiddels als thuis aanvoelde. Om nog eens ten volle te profiteren van de gratis faciliteiten bakten we er eitjes; er moest immers weer gewandeld worden! Tijdens de finale inpak (dat is toilet en zonnecreme) werd Koen half gestalkt door een jonge Noor genaamd Rune die hem vragen bleef stellen over zijn uitrusting en over de tocht. De vriendelijke man woont in Trondheim en gaf ons zijn nummer en e-mailadres samen met een uitnodiging om bij hen te douchen en/of te logeren als we er ooit geraken. We hebben de indruk dat de Noren hoe noordelijker, hoe vriendelijker worden.

We hadden de avond ervoor nog getwijfeld om een rugzak te laten opsturen met een bagageservice om de teen/voet niet te overbelasten. Maar dan stuitten we op twee problemen: we wisten niet welke bestemming we moesten kiezen aangezien onze (wild)kampeerplek nog niet vast lag. Het tweede struikelblok was dat we ons niet meer aan de receptie gingen tonen en waarschijnlijk zouden we de tassen daar moeten achterlaten. De rugzakken gingen dus mee en met volle bepakking slopen we uit de camping. We hadden twee nachten en bagagedienst uitgespaard, samen zo'n 50 euro waard. We voelden ons al minder schuldig tegenover de vriendelijke eigenaar want de man verdient bakken geld met de massa campers en hutten en wij zijn al genoeg uitgebuit geweest (komt er nog bij dat we aan 75 euro in zijn restaurant hadden gegeten).
We vervolgden de weg waar we haar achtergelaten hadden: aan de rand van het machtige Dovrefjell. We liepen gestaag omhoog en omlaag en klauterden door zompig veengebied waar gelukkig voldoende loopplankjes lagen. Na een uur kwamen we aan het mooie meer Avsjøen. Het pad liep quasi tot op het water en dat bracht vele frustraties met zich mee; het was weer een hete dag, het water had een goede zwemtemperatuur en we hadden tijd. Koen werd echter gehinderd door de vele vliegbeesten en Ksenia kon niet veel doen met haar bepleisterde voeten. Dan maar verder stappen over het veen dat algauw plaatsmaakte voor vervelende rotsachtige paadjes. 

Elf kilometer na onze gratis camping kwamen we aan bij nieuw accomodatiegebied: Hageseter. Een grote campersite die met het broeirige weer er net dat tikkeltje toeristischer uitzag. We aten onze lunch en besloten daar extra lang te pauzeren want de zon stond op haar hoogst en het was te heet om verder te wandelen. We werkten de blog bij, trokken kabouterfoto's en aten appeltaart en plots waren er drie uur voorbij. Om half vijf moesten we dus nog 12 km wandelen. Eerst 4 tot aan de Eysteinkerk, vernoemd naar de Noorse koning Eystein Magnusson die regeerde van 1103 tot 1123. Het was een steile klim, we waren nat van het zweet en  we waren heel blij dat kerk open was en dat we koekjes en water aangeboden kregen. We aten heel veel koekjes, goten de helft van de waterbidon in onze voorraadflessen en maakten een praatje met de vriendelijke vrijwilligster die zelf ook een deel van de route gewandeld had. Met een stempeltje meer trokken we verder omhoog.

Het werd algauw duidelijk waarom de vrouw zo vriendelijk deed en ons de hele mand met koekjes aanreikte; de klim werd steiler, bleef duren en deed pijn. Maar de moeite loonde: we kwamen weer uit op de hoogvlakte en hadden een prachtig uitzicht over de ons omringende heuvels en bergen. Ook een van de hoogste bergen van Noorwegen konden we zien: Snøhetta, met een hoogte van 2286 m. We hadden alleen geen idee welke dat precies was. We namen enkele foto’s bij de beroemde mijlpaal (nog 208 km!) en begonnen aan de afdaling. 
In de verte zagen we de parkeerplaats al liggen waar we eventueel de tent wilden opzetten. Er stonden enkele campers en er was nog een geschikt plekje voor de tent. Bovendien zaten we vlak aan een stroompje, dus (af)wassen kon ook. Het was daar dat Koen zijn 14e en 15e muggenbeet van de dag ontving, wat nog opliep tot 19, een  mooi daggemiddelde. We zetten de tent op en aten pasta terwijl we stiekem geobserveerd werden door de onavontuurlijke campeerders