27/07 onvoorziene rustdag Furuhaugli 2

Als we ons schema wilden volgen, dan moesten we vandaag echt vertrekken. We gunden de teen echter nog een extra allerlaatste recuperatiedag om het hervallen te minimaliseren. Dat betekende wel dat we in de problemen zouden komen met ons eten. Nogmaals 50 euro in het restaurant uitgeven was uit den boze. We hadden de vorige dag al gepolst of we eventueel een fiets konden huren zodat Koen naar de winkel in Dombås kon rijden. Rond half elf gingen we dus informeren hoe dat praktisch in zijn werk zou gaan. 

We stuitten op de eigenaar en legden uit dat we geen eten noch een auto hadden en de fiets slechts enkele uren nodig hadden. Het feit dat we daar net een tweede nacht hadden doorgebracht zonder te betalen besloten we maar te verzwijgen. De vriendelijke man ging net zelf naar de stad vertrekken en bood ons een lift aan. De sportwinkel van wie hij de fietsen verhuurt rekent blijkbaar goed door voor een fiets, die je dan een hele dag moet nemen. Koen moest dus geen 36 km in de brandende zon (en bergop) fietsen en ook Ksenia kon mee naar de winkel. Ideaal.

Terug naar Dombås dus, onze favoriete toeristenstad. Het wemelde daar weer van de zongebrande autotoeristen en de bussen en campers bezetten het hele plein. We kregen drie kwartier om boodschappen te doen en lieten ons gaan in de winkel. We kochten nog eens fruit (meloenen!) en groenten (slaatje, tomaten en een dubbel verpakte halve komkommer) en besloten vis voor het diner te kopen.

Tijdens de terugrit vernamen we dat de campingplaats in een van de droogste gebieden uit de regio ligt. Dat verklaarde meteen de stoffige wegen. De regen verdwijnt aan weerskanten achter de bergen en als het in de winter sneeuwt dan is het omdat de wind de neerslag meebrengt. We bedankten de man uitvoerig en voelden ons schuldig dat we de tweede overnachting niet hadden betaald. Dat gevoel werd nog versterkt omdat we op weg naar de winkel reeds besloten hadden dat we ook de derde nacht gratis gingen proberen te blijven. (Badass pilgrim!) We besloten om ons die dag dus niet meer te laten zien aan de receptie...

De meloenen gingen er direct aan en we bleven de volledige dag in onze gevangenis: de keuken. Als screensavers zagen we mensen komen en gaan. We speelden spelletjes, deden de was en aten de vis die smaakte als zalm er eruit zag als zalm maar forel bleek te zijn. Koen wou om half tien nog elken gaan spotten die vanaf de lagergelegen weg vaak goed te zien zijn. De afstand tot de weg, de walgelijke muggen en ons leuk woordspelletje weerhielden hem echter om naar buiten te gaan. De teen werd zienderogen beter en we maakten ons klaar om de volgende dag terug op pad te gaan.