28/06 Van Denemarken naar Noorwegen

De nacht bij de Indiër verliep goed en na een alweer te korte nachtrust vertrokken we richting ferry in Hirtshals, die we om kwart voor één moesten zien te halen. Aangezien we met veel marge vertrokken waren, maakten we eerst een kleine omweg om het meertje enkele straten verder te bekijken.  De streek deed ons een beetje denken aan Korbeek-dijle, maar dan de Deense versie. De rest van de weg leek dan weer op Nederland: plat en saai. Hier en daar stonden bruine bordjes met bezienswaardigheden en bij het woord Vikingborgen hapten we toe. Enkele kilometers later kwamen we aan bij een vikingdorp met gekostumeerde mensen. Blijkbaar is dit een van de toeristische trekpleisters van deze streek. Helaas was deze nog gesloten én betalend. Een beetje verder lagen er ook restanten van een ronde burcht. Na de saaie Deense weg was dit allemaal bijzonder interessant, maar we mochten de boot niet vergeten.

De overzettocht verliep vlekkeloos, behalve het feit dat de ferry meer op een crèche leek: overal buggy's, loslopende kinderen en krijsende baby's. Vreselijk. We aten een pak friet met kippennuggets (want enigszins betaalbaar, in echt eten hadden we niet veel zin). Daarna doodden we de tijd met slapen (Ksenia) en in het boekje schrijven (Koen). Note to oneself: chocochino is hier geen warme choco maar koffie. Bah.

Aangekomen in Noorwegen maakten we kennis met de belacheiIjke identiteitscontrole: we stonden een halfuur stil in een van de 6 rijen om dan door te krijgen dat slechts twee rijstroken ervan open waren. De controle bestond dan uit twee gele hesjes die wat stonden rond te kijken.

Toen we bijna een uur later weer konden rijden kregen we een kleine paniekaanval bij het xien van de tolborden. Blijkbaar moet je je registreren op de site van EPC (Euro Parking Collection) om in orde te zijn met je voertuig.  Toen we even stopten om daar meer over op te zoeken, ging het internet uiteraard niet. Uiteindelijk lazen we dat registratie niet verplicht is en alleen dient om sneller je tolfacturen toegestuurd te krijgen (dolletjes, want wie wil er nu te lang wachten op zijn factuur?). We konden dus met een gerust hart verder rijden, maar stelden toch onze gps in op het vermijden van tolwegen, dat was maar een halfuur langer.

Groene heuvels met ontelbare sparrenbomen en berken, prachtige rotsen en heldere meren vormden nu ons uitzicht langs de weg. Wat een verschil met Denemarken! Maar het fenomenaal uitzicht heeft als nadeel dat je hier max 80 km per uur mag rijden, zeker als je de tolwegen mijdt. Hierdoor werd de reis naar Gjøvik toch nog lang en vermoeiend.

Een bruin bord met het woord foss (waterval) deed ons een uur voor aankomst even afwijken van de route. Beneden in een dalletje ontdekten we het Noors Middelheimmuseum: een park met sculpturen. De waterval waar we naar op zoek waren vonden we helaas niet, wel een vreemde donutsculptuur in het water. Onze poging om water te koken met de electriciteitsomvormer mislukte aangezien de watts van het waterkokertje te hoog waren. Na een pipistop tussen de muggen reden we verder naar Ingrid, eten konden we daar ook.

De gastvrouw was niet thuis omdat ze naar een concert was, maar ze had de deur open gelaten en ons gedetailleerde foto's gestuurd, we hadden dus het huis voor ons alleen. En wat voor een huis! Volledig van hout, hoog plafond, grote kamers, een piano, een ijskamer in de keuken, mooie katten en veel Scandinavische gezelligheid. De foto's ven de lelijke kinderen aan de muur moesten we er maar bij nemen.* Na een kleine portie pasta hielden we ons opnieuw bezig met de inpak. En zo eindigde de avond pas om 1 u in het zalige wegzakkende bed.

*De iets grappigere versie uit Koens boekje: "Om 21.30 arriveren we uiteindelijk in Gjøvik en raken we het huis (airbnb) binnen via de fotozoekopdracht die gastvrouw Ingrid ons doorstuurde.[] De deur blijft hier gewoon open zoals bij oom Fried in Duitsland; Noorse dorpen zijn nog relatief veilig. En anders gaan de inbrekers wel lopen van de oude foto's van haar lelijke kinderen die in de inkomhal hangen. My god, vooral die oudste heeft geen geluk gehad... En dan dat javelwitte bloempotkapsel dat op die puntoren rust: Jommeke als Nosferatu in Star Treck".