22/07 wandeldag 19 Vollheim-Dovre

Na een rustige nacht op de camping maakten we ons klaar voor de hoogvlakte. Ksenia wist niet wat ze met haar ontspoorde blaar moest aanvangen dus we kleefden er een compeed op. In het salon luisterden we het oud Hollands koppel af dat met nog een andere Hollander hun Noorse trip aan het bespreken was. Even later geraakten ook wij aan de praat met nog drie jonge Belgen (de twee knapen van gisteren + een meisje) die ook de Olavsweg aan het wandelen waren. Het waren hun namen die we enkele dagen geleden in het gastenboek van het boerenhutje hadden zien staan. We zaten ineens vol goede moed want we waren mensen aan het inhalen! 

De regenwolken waren weg en het zou een (naar normale norm) mooie dag worden. Uiteraard moesten we ook deze dag ons gebruikelijk deel asfalt krijgen én door een begroeid bosje ploeteren. Gelukkig was de begroeiing inmiddels droog! Na een dik uur kwamen we terug uit op de weg waar we even pauzeerden. Dezelfde weg zou ons enkele kilometers richting Dovre voeren. Onderweg aanschouwden we een merkwaardig tafereel: een koe die gewoon in de voortuin stond te grazen. De robotmaaier zal kapot zijn geweest waardoor de koe werd ingeschakeld. Of ze is bevoordeeld omdat ze chocomelk geeft. We zullen nooit de waarheid weten, waarschijnlijk was ze gewoon ontsnapt.

Aangekomen in Dovre moesten we voedsel inslaan want op de hoogvlakte zouden we theoretisch gezien vijf dagen niets tegenkomen (al wisten we ook wel dat we een keer zouden zwichten voor het eten in een van de verblijfplaatsen). We kwamen opnieuw het Belgisch trio tegen dat zwaar aan het denken was over hun voorraad voor de komende dagen. Wij hadden intussen geleerd om snel en efficiënt ons boodschappenlijstje af te vinken, en maar goed ook want we konden de kerk nog 20 min voor sluitingstijd bezoeken en een stempel laten zetten. Naar goede oude gewoonte aten we onze lunch op aan de kerk met het uitzicht op grijze grafstenen. Een dikke man met een basso profondo-stem kwam even een praatje met ons maken.

Na de kerk passeerden we aan een Olavsbronnetje -waar deze keer wel water uitkwam- en wasten onze handen en gezicht erin. De Olavsbronnetjes zijn gewijd en er wordt hen een heilzame werking toegeschreven, net zoals geloofd wordt dat Olav zieken kon genezen. Ksenia wenste dat Olav er was voor haar blaar maar was te lui om haar voet in de bron te duwen. We hadden overigens al genoeg tijd verloren met het winkelen en eten. 

Iets verderop stond Tofte, een van de oudste boerderijen van Dovre. Het had in de 17e eeuw nog aan de koning toebehoord en had in de middeleeuwen gediend als pelgrimsherberg. Vandaag is het gebouw cultureel erfgoed maar niet open voor bezoekers. Wat wel open is, is het historische Budsjord, dat in 1400 eigendom was van de aartsbisschop. Het is een gezellige plek met accomodatie en eten. We aten daar een dure en te kleine wafel met verse confituur (en zure room).

Daarna begonnen we aan de klim richting nationaal park Dovrefjell, de hoogvlakte boven Dovre. Vanaf nu zouden ook blauwe kroonsymbooltjes ons vergezellen; de komende vijf dagen zouden we immers de Kongsvegen (koningsweg) bewandelen. Ook werd het uitkijken naar een geschikt kampeerplekje. Dat diende zich na een halfuur al aan. Ksenia was opgelucht dat de schoenen uit mochten want haar kleine teen begon serieus pijn te doen. Voordeel van de kampeerplek: we zaten vlak aan een rivier. Nadeel: het domein was nog altijd een schapenweide met massa's vliegen en mieren. Het minidenneboompje dat ongewild mee in de buitentent stond, versierden we met onze petzls. We filterden water van de rivier en konden nog net soep eten voor het begon te regenen. Pasta koken en eten gebeurde in de tent. We lazen over de hittegolf in Europa en genoten ondertussen van de regen op de tent en de koele bries.