17/07 wandeldag 15 Ringebu naar Sygard Grytting

We zeiden onze mooie slaapplek vaarwel en waren om 8u30 reeds klaar om te vertrekken (ja, voor ons is dat vroeg :-)). We hadden die dag veel te doen en wilden om 9u al bij de kerk zijn die dan net zou open gaan. We gingen ervan uit dat pelgrims gratis binnen mochten.

Stipt om 9u kwamen we aan bij de kerk en zagen het Duitse koppel al op het kerkhof water bijvullen. We bezochten samen de mooie staafkerk, de enige van de 28 in Noorwegen die we op onze tocht tegenkomen. Het woord staaf refereert aan de houten staanders die de basis van de constructie vormen. Om houtrot in de bodem tegen te gaan, werden de eerste houten balken op een stenen fundering geplaatst. Bovenop de staanders werd de dakconstructie geplaatst waarvan het ontwerp ontleend werd aan de spanten van de licht gebouwde Vikingschepen. Daarna werden de staanders met elkaar verbonden en de buitenmuren betimmerd. De gebouwen zijn vaak mooi versierd en hebben geen ramen om de warmte binnen te houden.

We waren net op tijd buiten want er kwam net een bus met Duitsers aan. We aten tevreden ons ontbijt op het kerkhof (we waren immers al lang geen kerk meer tegengekomen) en namen tijdelijk afscheid van het Duitse koppel. Het was al tien uur eer dat we op pad gingen en we moesten nog boodschappen doen en 22km wandelen. Ver kwamen we niet want vlak na de kerk kwamen we langs de voormalige pastorie waar nu een museum is gevestigd waar we binnen werden gelokt door een overenthousiaste vrijwilligster. De woning was gigantisch, het zal wel zijn dat het daar te koud was in de winter. Er hangen mooie schilderijtjes en foto's in het gebouw maar toch ook vele kunstwerken die het daglicht beter niet zouden zien. We verloren er een halfuur en weerstonden de lekkere geur van wafels en cake. Ook de vele bijgebouwen en schuren die vol hingen, lieten we aan ons voorbijgaan. 

Het was 4 km tot Ringebu centrum, verhard en bergaf dus dat ging redelijk vlot. Waarom moesten die kerken vroeger toch zo ver en hoog gebouwd worden vroegen we ons af. Niet moeilijk dat de mensen vroeger niet christelijk wilden worden; waarom zou je immers 4 km bergop willen lopen wanneer je het beeldje van Thor in je achtertuin kan aanbidden? 

Ringebu, waar blijkbaar de kaasschaaf is uitgevonden, heeft een gezellig stadscentrum met alle voorzieningen. Daar sloegen we mondvoorraad in en kochten een extra gasbidon voor de zekerheid. De eerste bleef verbazend lang meegaan maar begon al wat lichter aan te voelen. Toen we geld hadden afgehaald, zagen we opeens Daniel naar ons toekomen. De Duitsers waren dus ook nog steeds in Ringebu, en wij dachten dat ze al lang verder waren. Zij waren om 12 u nog bezig met het afruimen van hun ontbijt dus wij vervolgden onze weg maar al.

We volgden een leuk breed bospad dat uitkwam op velden en dan op de asfaltweg. Daar besloten we een kleine luxe-lunchpauze in te lassen met de broodjes en slaatjes die we ter afwisseling hadden gekocht. Net toen we de initialen van de Duitsers met takjes hadden gemaakt en vertrekkensklaar waren, zagen we hen in de verte komen aanwaggelen. Het volgende halfuur liepen we quasi samen tot aan de mooie kloof Betsveinhølen waar de snelle rivier Frya op uitkomt. We volgden de weg, stopten even aan een plaats waar je het water kan aanraken en keken overpeinzend naar het woest stromende water dat onder ons een wilde watermassa vormde. Het is daar dat we de Duitsers even kwijtraakten maar we vonden ze algauw terug op een bankje buiten het bos. Ze meldden ons dat we niet meer ver waren verwijderd van het pelgrimscenter van Dale-Gudbrand, waar gratis thee en limonade te verkrijgen was. Het plaatsje is vernoemd naar een beroemde viking hoofdman die in 1021 het aan de stok kreeg met Olav. De laatste plunderde zijn dorp, liet alles platbranden en verplichtte de viking zich te bekeren tot het christendom. Waarom is de man ook al weer heilig?

Met een nieuw doel voor ogen beten we door het asfalt en ploften een uur later neer in de zachte zetels van het centrum. Ook V&D haalden ons een tijdje later in. Daar hielden we een uitgebreide pauze met (gratis) thee en koekjes en met een leuk gesprek. We zetten een mooie stempel, aaiden de schattige puppy, namen een afscheidsselfie en gingen terug op pad. Zij bleven daar slapen, wij wilden door naar de middeleeuwse herberg 5 km verderop. Het leek ons immers leuk om in dezelfde herberg te slapen als de pelgrims uit de 14e eeuw: Sygard Grytting. Daar kregen we te maken met het toppunt van menselijke hebzucht. De eigenaar van de boerderij heeft de herberg terug gerestaureerd en sindsdien is het geld hem naar het hoofd gestegen. Nog voor we binnen waren kregen we vraag of we wilden eten maar we hadden de prijzen op voorhand gezien (meer dan 65 euro p.p. voor een driegangenmenu) en bedankten vriendelijk ervoor. Een portie soep zagen we wel zitten. Zijn gedrilde vrouw probeerde ons ook het andere huisje te verkopen voor een meerprijs maar wij wilden absoluut op de pelgrimszolder slapen. De man bleef proberen: bier, wijn? Morgen ontbijt? Zonder de prijzen te vermelden. Voor de soep mochten we meer dan 30 euro dokken (en er zaten niet eens aardappelen en vlees in!), voor de overnachting 77 in totaal. Toen de andere gasten (er is daar ook een gewoon hotel op het domein) na het diner uitgenodigd werden voor een koffie in de grote kamer en wij volledig genegeerd werden, besloten we dat deze plek toch een rot kantje heeft. We hadden het moeten weten toen we bij het binnenkomen de zware, houten poort bijna op onze voeten kregen; het ding viel gewoon om.

De kamer deelden we met een Oostenrijkse vrouw en in de andere kamer was het jackpot: Olaf en Olav samen op de kamer die beiden de Olavsroute wandelden. Olaf, een Hollander die op 9 dagen de tocht van Oslo had gemaakt waar wij 15 over deden. En wij dachten dat wij gek waren. We maakten met beide een praatje en gingen in het apart gebouwtje met keuken zitten met thee en bier. Ksenia aan de blog, Koen voor de tv. We waren bang dat de eigenaar extra geld zou vragen voor gebruik van het toestel. Even later kropen we met petzl en door de piepende deur in ons middeleeuws bed. Het schapenvel aan de muur lieten we hangen, daar was het te warm voor.