16/07 wandeldag 14 Mageli naar Ringebu

Vandaag zou de etappe iets korter (ong. 17 km) worden indien we de gapahuk (schuilhut) die Koen had opgezocht vonden. Na een stevig ontbijt met geklutste eitjes (profiteren van de campingkeuken!), vertrokken we weer veel te laat. Ksenia had 's morgens in de winkel nog twee andere trekkers gespot, maar die waren om 9u al weg en hadden lange benen, we dachten dus niet dat we die nog zouden terugzien.

Een stukje langs het bos waar iets stond dat een op een oude stenen omwalling leek, en we mochten terug op de weg wandelen, parallel aan de e6. Deze snelweg is de belangrijkste noord-zuid-verbinding van Noorwegen en wij wandelen eigenlijk helaaseen groot deel erlangs af. Zelfs in het bos was er amper een moment geweest dat we de weg niet hoorden of zagen. We mochten een tijdje later afslaan om opnieuw langs velden en boerderijen te wandelen. Water werd weer bijgevuld aan een pelgrimsherberg die vanwege een overlijden gesloten was. De mensen gingen buiten net aan tafel maar ons werd er helaas niets aangeboden. Het is nog altijd wachten op gastvrijheid hier. De lunch werd dan maar iets verder gennutigd.

In de namiddag doken opeens de twee figuren op die Ksenia 's morgens op de camping had gezien: Daniel en Viktoria; twee Duitsers die een jaartje rondreizen met hun volkswagenbusje en nu ook het Olavspad te voet doen vanuit Lillehammer. We wandelden samen een stukje verder en opeens ging het goed vlot. Afleiding en nieuwe prikkels zijn altijd goed. We waren wel een beetje bezorgd toen ze zeiden ook iets voor Ringebu te willen kamperen. Zouden ze ook op de hoogte zijn van de gapahuk?

We waren ons net aan het bedenken dat er sinds Lillehammer minder muggen waren, tot we weer een bospaadje insloegen. Onze wandelgenoten hadden precies niet veel last van de gevleugelde bloedzuigers, maar wij hadden er toch weer wat mooie steken bij. Opeens zagen we een aanduiding naar de gapahuk. Wij hadden deze verwacht maar het Duits koppel zag er verbaasd en blij uit. Gelukkig voor ons hadden ze niet genoeg water bij en trokken na een pauze met goed gesprek weer verder. Nu was het aan ons om blij te zijn want gratis kamperen op een plek met zulk fenomenaal uitzicht is onbetaalbaar. We wilden trouwens de volgende ochtend de staafkerk van Ringebu bezoeken die intussen al dicht was. 

Onze nieuwe vrienden hadden ons verlaten en Koen had nog maar net het terrein fecalisch afgebakend of er dienden zich nieuwe gasten aan. Een klein jongetje op de voet gevolgd door twee volwassen vrouwen kwam de berg op gewaggeld. Het kliekje zag er allesbehalve Noors uit. Wij gokten op Turkmenistan of een ander land met dezelfde uitgang. De vrouwen spraken een vreemde taal en konden geen Engels of Russisch. Ze hadden een groot karretje bij dus we veronderstelden dat ze een bbq wilden doen, er lag immers een uitgedoofd kampvuur bij de hut, met bankjes rond. Koen zag de vrouwen sukkelen met het maken van vuur en legde met handen en voeten uit dat hij ze wel wou helpen. We hoopten dat we op die manier een vleesje konden scoren wanneer het feest zou beginnen. De vrouwen waren ondertussen druk aan het rondbellen, dus we veronderstelden dat hun venten nog zouden afkomen. Maar het scenario verliep anders; het vuur flakkerde nog even en begon langzaam uit te doven. De vrouwen gooiden er een hele fles water op en vertrokken weer met het zoontje, én met kar. Wij zagen de lekkere vleesjes maar ook een gezellig kampvuur in rook opgaan. Het nat hout terug aansteken was niet meer mogelijk.

De avond werd afgesloten met de gebruikelijke soep- en pastamaaltijd en een theetje. Ksenia probeerde de blog bij te werken terwijl Koen van het uitzicht genoot en pogingen deed om een selfie te maken. De binnentent paste nipt in de hut; deze keer een droge nacht!