14/07 wandeldag 12 Lillehammer naar Øyer

Met veel spijt vertrokken we 's morgens weer op pad. Ons gastgezin was echt onder de indruk van ons miniconcertje en had zelfs gezegd dat we nog een nacht konden blijven, ze zouden ons zelfs een lift geven. Maar wij zijn hardcore en gingen, na een knuffel met elk van hen, dapper te voet verder. (We waren trouwens niet zeker of de extra nacht betalend was of niet). We konden Lillehammer niet verlaten zonder een stempel van de kerk te hebben. We werden begroet door de vrouwelijke pastoor die blijkbaar de Camino heeft gewandeld. Van de Olavroute heeft ze alleen het deel tussen Lillehammer en Ringebu afgelegd. De kerk ziet er binnen-met al de koffietafeltjes vanachter- gezellig uit maar is zoals de meeste kerken die we zijn tegengekomen erg sober. We snappen nog altijd niet of het land katholiek dan wel protestants is. Stempeltje, kaarsje, foto en op naar de 416e km.

Opnieuw via het asfalt trappelden we verder. Na enkele kilometers passeerden we een campus van de hogeschool waar Kasper heeft lesgegeven (film-geluidstechnieken). Opnieuw een lange, pijnlijke asfalten weg en we mochten in de volle zon stijgen naar het bos. En daar waren de muggen weer. We wilden boven in een schuilhut te pauzeren maar die was al bezet door enkele halfnaakte 50+ers. We besloten iets verderop aan de rand van het bos te eten, maar werden algauw weer opgevreten door de muggen. Dan maar lunchen aan de Kjaerlighetsfossen (waterval van de liefde). Door een inschattingsfoutje pauzeerden we aan een miniwatervalletje in het bos en kwamen de waterval pas later tegen. De filter werd nog eens bovengehaald en de wasa's gingen er ook aan.

Het pad dat we door het bos volgden schijnt een zeer oud pad te zijn dat al eeuwen is uitgesleten door man en paard. Na het bos volgden we een asfalten weg tot het Nermo hotel; een chique en dure slaapgelegenheid met golfbaan voor rijke snobs. Wij vulden daar slechts wat water en gingen op zoek naar een gratis slaapplek in het bos. Dat is in het zuidelijk Noorwegen echter niet gemakkelijk. Wildkamperen mag in Noorwegen, maar op meer dan 150m van mensen hun eigendom. Het probleem met de boeren in het Zuiden echter is dat die erg veel land bezitten. En het probleem met de bossen is dan weer dat die nogal steil zijn. We vonden gelukkig nog een plekje aan de rand van een omgeploegd veld en kropen met de pasta in de (voor)tent voor de regen en wind ons te grazen konden nemen.