12/08 roadtripdag 6: de Rallarvegen

Ruimschoots op tijd zetten we de auto 's morgens aan het station van Voss. We moesten reeds om 09.07 de trein richting Finse hebben. De dag stond voor de afwisseling in het teken van fietsen. We huurden mountainbikes en zouden 53 km bergafwaarts afleggen door de wilde natuur van het Hardanggervida bergplateau. De weg is eigenlijk 82 km lang en begint in Haugastøl, maar Ksenia zag de 222 m extra klimmen niet zitten. Het weer was grauw en grijs en het was afwachten of Thor onze offers had aanvaard. De werkroute, die bekend staat als Rallarvegen, was oorspronkelijk bedoeld voor het vervoer van materiaal tijdens de aanleg van het meest bergachtige stuk van de Oslo-Bergen spoorlijn. Vandaag de dag is het een cultureel en historisch monument en geopend voor fietsers in 1974. 

De fietstocht begon aan de rand van een meer en ging de eerste tien kilometer geleidelijk omhoog. Daar wachtte ons een beloning in de vorm van een café. De thee en warme choco met wafel waren bijzonder welkom. De vier Limburgers die na ons binnenvielen dachten daar kennelijk hetzelfde over. Het huisje is nog een overblijfsel van vroeger; het ademt sfeer van begin vorige eeuw en er hangen oude foto's op van de spoorwerkers.

We vervolgden de steenachtige grindweg naar beneden en genoten van de fantastische uitzichten. Thor had ons offer aanvaard en de eerste 33 km bleven we droog. Vlak voor Myrdal moesten we nog even een vieze helling doen (Ksenia dacht dat ze een hartaanval zou krijgen toen ze deze op fietste) en dan zou de pret beginnen: een steile weg naar beneden bestaande uit 21 haarspeldbochten. Het is deze route die een van de toeristische trekpleisters van Noorwegen is. Vroeger werden de toeristen hier door paarden naar boven gebracht wat een zwaar karwei was voor de beesten. In 1924 werd besloten om een treinspoor aan te leggen tussen Flåm en Myrdal. Het werd een project van twintig jaar en de weg werd niet voor niets 'de baan van twintig' genoemd: ze telt ook twintig tunnels en is twintig km lang. Om de bijnaam alle eer aan te doen heeft het project ook nog eens 20 miljoen NOK gekost. Wij hebben opzettelijk deze trein niet genomen omdat hij ten eerste te duur was en omdat we de weg sowieso per fiets ontdekten. 

Na een voorzichtige afdaling kwamen we terecht in de Flåmsdalenvallei, die een spectaculaire omgeving biedt van steile bergen, verticale watervallen, snelstromende rivieren en een groene vallei. Het is hier dat de regengod het voor bekeken hield en er tot groot jolijt van Ksenia een regenbui losbarstte. We werden opgehouden door een grote kudde geiten en schuilden even later in een klein stationshuisje om de ergste regenbui te ontwijken. Daarna konden we langs de asfalten baan helemaal naar beneden bollen. 

Aangekomen in Flåm hadden we nog een klein anderhalf uur voor we de bus terug naar Voss moesten nemen. We bekeken het klein treinmuseum (waar naast treininfo ook foto's ophingen van vreemde bergkinderen) en schuimden de plaatselijke souvenirwinkels af. We bekeken de cruiseshiptoeristen en vielen achterover van de prijzen van de aziatische eetkraampjes. Kleine loempia's aan drie euro per stuk? Nee dank u! Een warme choco en een korte supermarktstop voor goedkopere tussendoortjes en we konden de bus op. De busmaatschappij had de busuren al twee maand geleden gewijzigd en ons hiervan op de hoogte gebracht, maar de chauffeur wist kennelijk van niets. Hij wou ons laten bijbetalen omdat we zogezegd een bus vroeger namen. Een van de passagiers schoot ons ter hulp door ons verhaal te bevestigen. Gelukkig, want dit was de laatste bus naar Voss. Smullend van onze tuc-koekjes keken we toe hoe de chauffeur te snel en regelmatig over de lijn reed. 

​​​​​​Aangekomen in Voss kocht Ksenia een zak vol souvenirs en kreeg het heuglijke nieuws dat ze op de boot de tax zou terukrijgen. We reden terug naar ons vorig stopplekje, maar het koken ging bijzonder moeizaam door de harde wind. Ook het vuurtje van de jonge Engelsman die thee probeerde te zetten ging voortdurend uit. De gelukzak had een Zweedse schone gescoord en was voor haar naar Zweden verhuisd. We aten kippensoep van Knorr en proefden van Noorse lapskaus uit blik: de locale stoofpotvariant. We sloten de regen en wind buiten en kropen in de gezellige auto vol dekens.