07/08 roadtrip dag 1: terug naar bekende oorden

Om half vier slapen betekent laat opstaan; de wekker stond dan ook om half elf. De gigantische camper die daar 's nachts stond vertrok en we bleven alleen over bij het museum dat nog steeds volledig was. We hoopten dat er pelgrims zouden langskomen zodat we hen op koekjes konden trakteren, maar ook het pelgrimspad lag er eenzaam bij.

We staken erg veel tijd in het herintasten van de auto tot het begon te regenen en we de laatste spullen snel de auto moesten ingooien. In het keukentje kookten we soep en zagen dat de kasten met borden deze keer afgeplakt waren. Het was vreemd om hier terug te zijn, maar we waren blij want het was een mooie plaats en Koen kon deze keer op het bruggetje lopen. Ook de keuken en toiletten waren zeker welkom. In de vroege namiddag verlieten we Otta; de roadtrip kon beginnen.

Het weer was omgeslagen; het was een grijze en druilerige dag. Onderweg passeerden we plaatsen waar we goede herinneringen aan hadden, zoals de camping van Vollheim en het stadje Dovre. Een tussenstop deden we in Dombås, de stad waar Koen hoopte nooit meer terug te komen. Deze keer zou het echt de laatste zijn. We sloegen daar gummibeertjes in want daar waren we al meer dan twee weken tevergeefs naar op zoek. We kochten frambozen die zuur waren (en om die reden goedkoop) en aten een pakje friet dat het niet waard was om friet genoemd te worden. Ook zagen we onze bebaarde vriend terug en maakten nogmaals gebruik van de gratis cafetariatoiletten.

Na Dombås reden we via de E136 richting Trollstigen, de bekendste Noorse autoweg met een spectaculair uitzicht... bij mooi weer. We reden een tijdje parallel met een van de mooiste treinwegen van dit land: de Raumabanen, die loopt van Dombås naar Åndalsnes. Blijkbaar is een deel daarvan gefilmd voor Harry Potter en de Halfbloed Prins.  Onderweg stopten we bij de Trollveggen: de hoogste verticale rotsformatie in Europa. Met haar 1100 meter vormt het de ultieme uitdaging voor de ervaren rotsklimmer. Door de mist konden we de top van de berg niet zien en ook het 'visitor center' viel bijzonder tegen. Meer dan een cafetaria en een dure toeristenwinkel was er niet te vinden. We gingen dan maar een kijkje nemen in Åndelsnes, de zogenaamde hoofdstad van de bergen. Daar was er wel een deftig informatiepunt, maar dat was helaas al dicht. Om de Trollstiggen te rijden was het nog mistig. We besloten om aan de voet van de berg aan de camping te gaan staan -er moest na drie dagen nog eens gedoucht worden- en de volgende dag af te wachten.