04/08 wandeldag 29 Gumdal naar Skaun

Na de bouillon, rijst en vooral de 12u slaap voelde Koen zich als herboren. Tussen de vliegen aten we onze ter plekke gekochte eitjes op. Vijf kroon per stuk, het uitmelken gaat hier schaamteloos door. Ondertussen maakten we een praatje met warrige Ludvig, die van plan was om 30 km te doen die dag. Het was echter al tien uur. Wij gaven het niet veel kans en voorspelden dat hij reeds in Skaun zou stranden. Zelf vertrokken we pas om 10u40. We zagen nog net de Duitser aankomen die we twee weken geleden in Otta hadden achtergelaten. De man had 12 km gewandeld en had zijn etappe reeds achter de rug, het was te warm om verder te gaan zei hij. Wij vonden het straf dat iemand als hij ons had ingehaald, maar als je door ziekte 4,5 dag immobiel bent, verlies je al gauw 100 km. 

Na een tijdje kwamen we de schuilhut tegen waar we vijf schema's geleden misschien in wilden slapen. Het was een van de coolste en grootste die we gezien hadden. Er stond een grote zetel, een schoolbankje en tegen de muur was een lange kast gebouwd. Buiten was er een kampvuurgat en de hut ging zelfs dicht met een soort van rolluik. We vonden het erg jammer dat we er niet konden overnachten. We klommen omhoog en volgden het pad door het veen, dat er droger bij stond dan gewoonlijk. We werden omringd door kleine struikjes, vele bosbessen en kleine heuveltjes. Koen was helemaal terug en we gingen goed vooruit. 

Tegen zes uur kwamen we aan in Skaun; onze voorlopige eindbestemming. De kerk was uiteraard dicht, dus we gingen een kijkje nemen in het gemeenschapshuis dat aan de voet van de kerk lag. Daar zat ondertussen al de volledige Duitse garde: Peter met hond Greta, Karl, Katrin, Ludvig en Anton. De veldbedjes hadden ze opgezet in de grote zaal en buiten stond al een tent klaar. Ze meldden ons dat er om half acht iemand ging komen die het geld zou innen en ons een rondleiding in de kerk geven. Dat konden we natuurlijk niet laten passeren, bovendien was het slechts 100 nok p.p. voor de tent. We konden de hele avond binnen verblijven en gebruik maken van de faciliteiten. 

Ksenia ontdekte een piano in de slaapzaal met een dik psalmenboekje ernaast. Daarin stonden voldoende partituren om de nacht mee door te komen. Peter werd enthousiast en vroeg om de liedjes te spelen vanop de begrafenis van zijn vrouw, die in mei overleden is. Hij zong de drie liederen mee en schepte er veel genoegen in. Net zoals in Lillehammer bleek dat muziek mensen dichter bij elkaar brengt.

Niet veel later kwam de oude man van de kerkgemeenschap. Aan de kerk vertelde hij ons dat we rondom ons op de heuvels de kustlijn van de vorige ijstijd zagen; het pad zou morgen daarover verder gaan. De terrassen die eronder lagen waren gevormd door de verschillende lagen smeltende ijs en sneeuw. Bij de kerk zelf richtten we de aandacht op het voorportaal, waarin we in elke steen de gekerfde handtekening zagen van de stenenmaker. Hij kreeg betaald per afgeleverde steen. Blijkbaar waren de stenen eerst bedoeld voor de kathedraal van Nidaros/Trondheim (slechts een kleine 40 km verderop intussen), maar deze waren te slecht van kwaliteit en werden daarom gebruikt voor de kerk op het platteland. Nog een grappig feit is dat er zowel romaanse als gotische elementen in de architectuur te vinden zijn. Dit heeft te maken met de aartsbischop die in Engeland de nieuwe bouwstijl had ontdekt tijdens de bouw van de kerk.

De kerk in kwestie was de 'nieuwe kerk', gebouwd in 1180. Van de oude kerk uit de 11e eeuw zijn slechts enkele stenen overgebleven die we de volgende dag te zien zouden krijgen. Binnen werd ons meteen verteld dat dit een van de weinige kerken is waarvan het interieur bewaard is sinds de bouw ervan. De gids vertelde ons trots dat hun antemensale (antependium of voorkant van het altaar) een van de oudste, zoniet de oudst bewaarde en nog functionerende van Europa is. Het antependium dat afstamt uit de dertiende eeuw is nog redelijk intact en wordt zelfs niet uitgeleend aan buitenlandse tentoonstellingen. De kerkraad is van mening dat het ding zijn functie in de kerk vervult en niet hoeft rond te reizen. De organisatoren mochten wel foto's en video's komen maken. Het verhaal ging verder in de inkomhal waar we uitleg kregen over Einar Tambar Quake, een schitterend boogschutter en gewiekst politieker die heeft bijgedragen aan de heiligmaking van Olav en die als raadsman van koning Magnus de Goede de touwtjes in handen hield (omstreeks 1000). Na de rondleiding brachten we een gezellige avond door in het gemeenschapshuis waar Koen deze keer wel kon socializen. De hele avond leerde hij de Duitsers de betekenis van echt bier terwijl Ksenia iedereen imponeerde met haar simpel pianospel.