05/08 wandeldag 30 Skaun naar Granåsen

Na 12 u slaap de nacht ervoor en met jankende Greta die moederziel alleen in haar tentje lag was het moeilijk om in slaap te vallen. We hadden er ook een nieuwe buurman bijgekregen: Michael uit Denemarken was 's avonds nog laat toegekomen en had zijn tent naast de onze gezet. Vroeg opstaan moest niet want we hadden besloten om eerst langs de winkel te gaan; en die ging pas om 9u open. We zagen die ochtend iedereen, behalve Ludvig, die deze keer woord had gehouden en om half acht was vertrokken om de laatste 40 km in één ruk uit te wandelen. Peter, die wat theologie heeft gestudeerd en volgens ons stiekem een priester is, leidde een ochtengebed met de andere Duitsers en wij mochten meedoen. Zo waren we mentaal opgeladen voor de dag die komen ging.

Ksenia betastte nogmaals de piano, we deden onze boodschappen en ontbeten samen met Michael. Iets na elf uur waren we vertrekkensklaar. We maakten een foto bij de mijlpaal en vervloekten John de bootman. De route loopt immers langs zijn herberg en daarvoor moet je een rivier oversteken. Vroeger was er de mogelijkheid om tegen betaling hem te laten overvaren maar tegenwoordig is dat alleen mogelijk als je 400 nok te veel hebt en overnacht in zijn herberg. Voor ons betekende het dat we een omweg van 2 km moesten maken en die dag een 27-tal km voor de boeg hadden. Bovendien zouden we wildkamperen en we wisten dus niet wat onze eindbestemming zou zijn, spannend.

We klommen de heuvel op richting de oeroude kustlijn en namen een kijkje bij de ruïne van de oude kerk. Er stond tevens een gedenksteen voor coole Einar; de man had op die plaats geleefd. Na een steil klimmetje gingen we opnieuw een veenachtig gebied binnen, waar we af en toe enkele frambozen plukten. Onderweg haalden we Duitse Katrin in, die al vele pauzes achter de rug had. Ons middagmaal (voor de gelegenheid een pizza- en kaasbroodje) aten we bij de gesloten Kleivan-herberg. Daarna volgde een lange afdaling richting Buvika, een rijk kustdorp. Koen kreeg intussen last van zijn scheenbeen en we maakten ons wat zorgen. We waren nog niet in Trondheim. Langs een erg steil maar mooi bospaadje sneden we de grote weg af. Daar kwamen we voor een dilemma te staan: de grote autoweg vol bochten en met vangrails volgen of een omweg maken langs boven. De badass pilgrims dachten aan safety first en gingen langs boven. Zo konden we ineens de woonhuisjes van naderbij bekijken.

Terug beneden kwamen we direct uit aan de camping van Øysand. Daar aten we een ijsje en zagen Michael aankomen. De man had zware blaren en ging daar zijn tent opzetten. Bovendien was zijn vrouw onderweg naar Trondheim en zij kwam pas de volgende dag 's avonds aan. Hij had dus geen haast. Wij vervloekten nogmaals John de bootman en begonnen aan onze omweg. Er liep een parallel asfaltpad langs de snelweg en door dat direct te nemen konden we de schade beperken: slechts 2 km om in plaats van 3,5. We liepen langs uitgestrekte graanvelden en begonnen aan een erg steile klim die na 20 km stappen nogal vermoeiend was. De bestemming van de dag was bij voorkeur ergens bij de voorlaatste mijlpaal (14 km) in het bos van Kastberga. Daar vonden we echter niets, zelfs niet het beloofde uitzichtspunt.  We waren genoodzaakt tot 22 u verder te wandelen eer we een deftig kampeerplekje ontdekten. Het was een langlaufpiste die in de zomer vol gras stond en niet gebruikt werd. We vonden een plekje dat niet te fel afhelde, aten de laatste spaghetteria van de wandeling en kropen de tent in. Nog 13 km te gaan!