03/08 wandeldag 28 Olskastet naar Gumdal

De dag der tegenslagen ging verder voor ons en had de Duitser even geluk dat we de tent hadden opgezet want rond half één 's nachts besloot Koens maag dat al het eten er terug uit moest. Ook de twee daaropvolgende uren waande ze zich een vod en wrong ze zich volledig uit. De slokken water moesten eraan geloven en werden in een grote straal buiten gejaagd. Vanzelfsprekend stonden we na zo'n nacht niet vroeg op. Rond negen uur kropen we uit de tent en gingen de hut binnen om daar thee/warm water te drinken en om verder te ontwaken. Koen voelde zich belabberd en we vorderden traag.
Tijdens het inpakken passeerde er een nieuwe Duitser: Ludvig, en tegen het middaguur kwam de achterstallige Duitse bende die we in Oppdal hadden achtergelaten er ook aan.

We hadden gepland om die dag 26 km te wandelen, maar we waren pas om 12u vertrokken en Koen voelde zich erg slap. Een kilometer verder vroegen we water aan een huis, waar een mollige rosse puber ons twee glaasjes gaf. Hij had niet door dat we drie liter nodig hadden. Een lange asfaltweg en enkele pauzes later kwamen we aan in het dorpje Løkken Verk, het plaatselijke Beringen. De mijnindustrie startte hier reeds in 1654 en floreerde 300 jaar lang. Er staat nu een mooi industriemuseum waar je over de geschiedenis van de mijn en de mijnwerkers kan leren. Wij haalden er alleen een stempel en crashten toen op de bank voor de plaatselijke supermarkt. Terwijl Koen op de bank lag te creperen, deed Ksenia boodschappen in de winkel. We kookten kippenbouillon en aten witte pistolets met platte cola, meer kon de maag voorlopig niet aan.

Ondertussen zagen we de Duitsers opnieuw langs ons passeren. Ze waren onderweg naar Gumdal, een herberg 8 km verderop. Ons plan van 26 km moesten we laten varen, we zouden blij zijn als we ook Gumdal haalden. We moesten daarvoor eerst een lange asfalt- en grindbaan volgen. Het alternatieve bospaadje dat bergop ging lieten we voor wat het was. De mijlpaal van 61 km gaf ons nieuwe hoop en 2 km later kwamen we aan in Gumdal. De Duitsers hadden al een kamer voor ons overgelaten. Koen voelde zich alsof hij een marathon had gelopen.

Het hutje was gezellig, maar het wemelde er van de vliegen en het was aan de dure kant: 40 euro per persoon. Een bed na twee weken tent en met een zieke maag was echter welkom. We aten opnieuw kippenbouillon en droge rijst en Koen zakte om 21u weg in het donzig stapelbed. Ksenia bracht beneden de tijd door met de blog en de bende Duitsers.