02/08 wandeldag 27 Ry naar Olskastet

4 augustus 2019 - Orkdal, Noorwegen

Mini hield zich 's nachts redelijk koest en we genoten van onze nachtrust op de stille boerderij. Het opstaan gebeurde wat minder vlot en de inpak duurde nogal lang. Na lang twijfelen stemden we toe om een stempel te zetten- we hadden immers niet zo veel vakjes meer over en er kwamen nog drie kerken aan. Ons babbeltje met de eigenares liep ook wat uit de hand zodat we pas om 10u daar weg waren. Koen was onder de indruk van de Noorse schone. De blonde eigenares werkt naast de herberg ook bij de politie en ziet er nog erg goed uit voor haar leeftijd (over 3 jaar gaat ze met pensioen). We hadden nu potentieel een probleem met onze slaapplek. Voor deze avond hoopten we in een schuilhutje met plaats voor twee te slapen, maar we waren bang dat er nog iemand (de Tsjechen bijvoorbeeld) hetzelfde idee zou hebben. Bovendien waren er misschien ook mensen achter ons die ons konden inhalen. Er zat vandaag dus enige haast achter.

We vervolgden de grindweg die we de vorige dag hadden aangevangen en na enkele kilometers stegen we naar Jorlia, de oudste boerderij uit de streek (ca. 1100). Deze staat er deze dagen verlaten bij. Om deze te bereiken moesten we eerst een koe passeren die er vervaarlijk uitzag. Wat kloppen met de stokken jaagde haar gelukkig weg. Er volgde een steile afdaling langs een bospad en beneden waren we reeds in de kommune van Meldal aanbeland. Dit betekende dat er een nieuw foldertje op ons lag te wachten. Daarin lazen we dat de kerk van Meldal tot 14u30 open was. Over 2 km werden ons versnaperingen en frisdrank beloofd, daar keken we al naar uit. Deze lagen in een zogenaamde 'honesty box'; een koelkast waar je de waren uit mag nemen met een potje bij om het geld in te doen. De yoghurt en de chips waren al op, dus wij stelden ons tevreden met een blikje cola. Ondertussen probeerde Ksenia het volledige boekje over de heilige Olav dat daar lag te fotograferen. Wij hadden vastgesteld dat we eigenlijk zo goed als niets over de man wisten, dus het boekje was een welkome vondst.

Opeens was het half één en we moesten nog 8 km afleggen tot de kerk, we moesten ons dus serieus haasten indien we onze stempel wilden krijgen. Met 6 km per uur vlogen we over het asfalt en we waren om kwart na twee aan de kerk. Missie geslaagd. Dachten we. De kerk was uiteraard dicht, op het bord stond dat deze maar tot 14u open was. Wij waren razend, we hadden ons kapot gelopen om op tijd te zijn en hadden nu geen stempel en geen cake. We waren boos op de luie Noren die zich als Spanjaarden gedroegen en niets open hielden in de namiddag. We waren zo kwaad dat we zelfs vergaten ons water bij te vullen op het kerkhof. We belden naar de kommune om te melden dat hun foldertje langs geen kanten klopt en dat we teleurgesteld waren.

Bij tegenslag helpt eten, en gelukkig was er een Spar om de hoek. We kochten daar onze lunch en besloten om 's avonds een keer iets anders te eten dan spaghetteria. Onze keuze viel op de laatste bacon burgers die daar nog lagen. Samen met ons zakje purree en wat jagerssaus zouden we een feestmaal hebben. De lunch op het bankje hielden we kort want we waren panisch voor eventuele achterliggers. Iets verder lag het klein plaatselijk volksmuseum waar we hoopten alsnog een stempel te versieren. Ook daar hadden we echter geen geluk; de plek lag er doods bij en was volledig verlaten. Geen stempel van Meldal dus. Indien ze daar in Nidaros een probleem van maken, zullen ze een serieuze wind van voren krijgen!

Op weg naar de kerk hadden we de saaie asfaltweg gevolgd om geen tijd te verliezen en nu gingen we hetzelfde doen voor de hut. Olav kon even de pot op. De weg was niet ideaal door de vele bochten en auto's, maar het was plat en we gingen vooruit. We sloegen een parallel graspad in en wandelden vol spanning naar Olskastet, de onbediende hut die onze eindbestemming was. Daar stootten we op de jonge Duitser die we al twee keer waren tegengekomen. De hut was zeer primitief: er stonden drie banken tegen de muren, er was een deur en plaats voor zeker vier man, het kwartet had er ook nog in gepast. Het was er echter niet zo warm en het dak was open waardoor er misschien muggen binnen konden. We besloten daarom in de tent te slapen. De waterbron die daar had moeten zijn was nergens te bekennen en er hing een bordje op dat het water uit de buurt vervuild was. Koen ging water halen bij een huis uit de buurt en kwam terug met vier liter, daar zouden we wel mee toekomen. We aten ons feestmaal en kropen vlak erna de tent in.

Foto’s

1 Reactie

  1. Jan:
    4 augustus 2019
    Er nog even tegenaan, finish is in zicht. Nu al een dikke proficiat aan de volhouders. Succes met de laatste kms.